Simone Weil i Kaija Saariaho. Paradoksy literacko-muzyczne

Artykuł jest próbą porównania, w jaki sposób poetyka paradoksu realizuje się pisarstwie filozoficzno-teologicznym Simone Weil oraz języku muzycznym fińskiej kompozytorki Kaiji Saariaho jej oratorium La Passion de Simone, poświęconym życiu i twórczości Weil. Przewodnikiem na drodze analizy komparatystycznej etymologia paradoksu, począwszy od jego znaczeń związanych z przeciwstawianiem doksie, rozumianej jako zbiór przyjętych przez ogół mniemań, po odczytanie ‛bycia obok’ (para) ‛chwały’ (doxa). Oba zakresy semantyczne przenikają tkankę tekstów Weil, zarówno poziomie języka pełnego sprzeczności, jak rozważanej idei kenozy – największego teologicznego, zasadzającego zderzeniu boskiej natury Chrystusa pozbawieniem Go chwały momencie Ukrzyżowania. Język muzyczny wyzyskuje weilowskie zestawiając ze sobą kontrastowe masy brzmień. Zamienia także czas wrażenie muzycznej przestrzeni paradoksalny naśladuje dźwiękami ciszę.